Team WBE
From New York to Rio de Janeiro
Na maanden van voorbereiden begon zaterdag 22 maart ons avontuur. Het afscheid op Schiphol was voor de een makkelijker dan voor de ander. New York was waiting for us! In the city that never sleeps, hebben we een paar dagen flink de toerist uitgehangen. Broadway, Wallstreet, 9/11 monument, de ferry naar het Vrijheidsbeeld, Central Park en een basketballwedstrijd in Madison Square Garden. AMAZING! New York is een bijzondere stad, groots, meeslepend en precies zoals in de films! En terwijl in Nederland de lente begon, kregen wij nog een flinke portie winters weer voor onze kiezen.Het vertrek vanuit New York op dinsdag was spannend en ontzettend gaaf! Met de hele karavaan over de Brooklyn Bridge over Broadway naar Battery Park, daar waar de Nederlanders ooit aan land kwamen. Vanaf daar door naar Times Square waar we 4 rijen dik New York oranje kleurden. Een geweldige ervaring.
De eerste dag voerde ons via Philadelphia voor een wereldberoemde cheese steak van Tony Luke's naar de campground in Millersville. Onderweg natte sneeuw, regen en sneeuw. Er was goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws was dat we het tentje niet op hoefden te zetten, het slechte nieuws was dat de blokhut waar we in sliepen slechts uitgerust was met 2 stapelbedden en een 30x40 cm kacheltje van 'pisbakkenstaal', aldus Bo. Conclusie; KOUD!
Al met al toch een prima nacht dankzij onze supersonische slaapzakken ('t Wapen van Maeslant - Bedankt!!) en 's morgens troffen we een winter wonderland aan in het bos. Om 8.00 uur zetten we koers naar Washington DC voor een kop koffie bij huize Obama. Het was moeilijk koud en ver weg gedoken in onze jas hebben we een rondje 'National Mall' gedaan. Ontzettend gaaf en indrukwekkend. In Washington hangt een totaal andere sfeer dan in New York.
De kou deed ons als de sodemieter vertrekken naar warmere oorden en via een route door de bergen zetten we koers naar Whyteville, een klein stadje op de route richting Nashville. Ook daar een camping met blokhut en voor de verandering een diner bij een All American foodchain, Applebees. Bo drinkt braaf zijn colaatje, want overal wordt legitimatie gevraagd.
De volgende dag zetten we koers naar Nashville, ook deze keer een rit van 590 km. We touren met 8 auto's over de Interstate 81 als uit het niets een rondvliegend stuk truckband opdoemt en met een doodsklap op onze bumper belandt. En dat in Knoxville! We rijden op de middenbaan en uitwijken was geen optie. Het ding vliegt vanaf de bumper langs de linkerkant naar de auto achter ons. Via het bakkie waarschuwen we de rest van de ploeg en zetten de Opel op de eerstvolgende afrit langs de kant. Conclusie; een flinke deuk in de chromen bumper, de grill stuk en een deuk in ons vertrouwen. Godzijdank alleen blikschade, maar we balen enorm van de schade. Je weet dat dit soort dingen kunnen gebeuren, maar dit overkomt je, en is overmacht.We touren verder en zetten via een landelijke route koers naar Nashville. Onderweg belanden we voor de lunch in een kroeg op een onverhard landweggetje, waar de plaatselijke bevolking niet weet wat ze overkomt. Lunch hebben ze niet, wel een jukebox en cola voor 1 dollar. Je moet alles een keer meemaken.
Nashville blijkt een fantastische stad te zijn. We zetten voor de eerste keer de tent op, naar 's nachts blijkt iets teveel in de buurt van een laaggelegen stuk. Oeps! 's Avonds gaan we op stap in Broadway, de uitgaansstraat van Nashville en belanden met de jonge garde bij de Honkytonk, waar live countrymuziek wordt gespeeld en de bardames rechtstreeks uit Coyote Ugly komen. Bar!
De volgende ochtend speelt de jetlag nog wat parten, weinig kans op uitslapen, dus op naar de volgende bestemming, Memphis baby, een rit van 362 km!! Onderweg worden we getrakteerd op eieren met spek uit de superduper uitgeruste Ford Van van Roos & Mark, genieten! 's Avonds belanden we in het Blues City Cafe waar de plaatselijke politie een foodcontract heeft, want het zit er vol met politiemannen. De steaks zijn enorm, en de T-bone steaks nóg groter. In Amerika doen ze niet aan normale porties. Een pond firstclass steak voor $16, niet te geloven! De biertjes worden gedronken onder het genot van geweldige live muziek, alweer! Het weer zit ons niet mee, de regen komt met bakken uit de hemel en al gauw lijkt het grondzeil in het voorportaal van de tent op een klein meer. Prettig geregeld. Vergezeld door fikse onweersbuien duiken we onze tent in. Zaterdag hebben we een rustdag in Memphis, dus uitslapen, wasjes draaien, beetje opruimen en op naar Graceland. Het domein van legende Elvis Presley is indrukwekkend en mooi om te zien. Wat een artiest, de gouden platen en prijzen zijn ontelbaar en de souvenirwinkels overigens ook.'s Avonds koken we voor het eerst ons eigen potje. Spagetti Bolognese a la Geraldine en dat blijkt voor herhaling vatbaar. Het restaurant zit voor het volgende maal al volgeboekt ;-)
Het avontuur is begonnen, de Opel loopt ondanks haar oorlogswond prima en we zijn hard op weg naar de zon. 7 days down, 103 to go!!
Week 1 USA New York - Memphis
Week 2 USA Amarillo - Las Vegas
Groot, groter, grootst… en dan komt Amerika.
Inmiddels twee weken onderweg en al zoveel ervaringen en herinneringen rijker dat we onze reisdagboeken erbij moeten halen om een verslag te schrijven. Grofweg bestaat een reisdag uit 3 delen; je tent uitkruipen, opruimen en vertrekken. Deel 2; onderweg zijn en onderweg blijven. Deel 3; Aankomst op de volgende bestemming, tentenkamp opslaan, eten en biertjes organiseren en slapen.En Amerika zou Amerika niet zijn als elk deel van de dag de overtreffende trap is.
Vanuit nat en koud Memphis vertrokken we vorige week zondag naar David’s ranch in Oklahoma. Met 724 km de op één na langste reisdag in kilometers van de hele Oranje Trophy. We waren te gast bij David, een gepensioneerde rechter en zijn vrouw en bouwden met elkaar de eerste Oranje Camping in Amerika. Een supergezellige avond met heerlijke barbecue en dito huisgemaakte wijn. Bij Oklahoma konden we de dag erna via de enige echte historic route 66 koers zetten naar Amarillo-Texas.
Over onverharde wegen en langs compleet verlaten dorpen zagen we het landschap veranderen. De bergen met sneeuw verdwenen(Halleluja!) en maakte plaats voor uitgestrekte vlaktes. Uren en uren sturen en slechts af en toe een dorpje of stadje. De oude route 66 is vervangen door een nieuwe Interstate (snelweg) die daar pal naast is aangelegd. Bizar om te zien wat dit voor gevolgen heeft gehad voor de lokale bevolking die huis en haard hebben achtergelaten om ergens anders een inkomen te zoeken. Was de route 66 vroeger een grote bron van inkomsten, nu zijn het veelal verlaten benzinestations, leegstaande motels en autokerkhoven die je tegenkomt.
Maar Amerika zou Amerika niet zijn als daar ineens een kleurrijk, hysterisch opgezet motel met dito Steakhouse zou verschijnen in Amarillo. Bij de Big Texan kun je gratis eten, mits je de 2 kilo steak inclusief bijgerechten binnen 60 minuten naar binnen werkt, op een podium, in het midden van de enorme, bizar uitgedoste zaak. Bo’s ogen waren duidelijk groter dan zijn maag en hij wilde de uitdaging wel aan gaan… Gelukkig kwam hij net op tijd tot inkeer.
Op weg naar het pittoreske Sante Fe, woensdag, een paar gave trekpleisters. De Cadillac Ranch in het midden van een akker is een kunstproject van een rijke Amerikaan. Elke voorbijganger kan zijn artistieke verborgen talenten botvieren op de Cadillacs die met hun neus in de grond geparkeerd zijn. Gewapend met een pot oranje verf heeft de Oranje Trophy haar stempel gedrukt op de bont gekleurde auto’s, gaaf om te zien!Vanaf de Interstate toeren we wederom over een oud stuk route 66 naar het dorpje Las Vegas-New Mexico, door de bergen waar letterlijk geen hond woont, bedwingt de Ascona de 2300 m. hoge bergwegen. Volle kracht naar beneden, dan komen we de volgende berg wel met 65 km/u boven. De geneugten van een Oldtimer.
In Sante Fe worden we meer dan hartelijk ontvangen met een borrel in het Silver Saddle Motel. We eten bij de Mexicaan waar je (voor de zoveelste keer) geen flesje water kan bestellen, echt ongelofelijk, welkom in Amerika! Bij gebrek aan beter bestel ik maar een biertje. Sante Fe is een echt kunstenaarsdorp en op elke hoek van de straat koop je dezelfde (real authentic Navajo – yeah right!) sieraden.
Als we klaar zijn om koers te zetten naar Monument Valley, heeft de Ascona kuren. Ze is waarschijnlijk de kou zat, en start niet. Tijmen van het Techteam en onze held in donkere dagen, erbij en die krijgt haar uiteraard weer aan de praat. Onderweg krijgen we sneeuw, hagel en kou voor de kiezen. Waar is nu toch die zon!? Bij aankomst in Monument Valley is daar dan eindelijk de stralend blauwe lucht, in combinatie met die enorme rotspartijen een geweldig gezicht! Bo’s jongensdroom wordt werkelijkheid, offroad Monument Valley in. De Ascona weert zich kranig en we genieten van de prachtige omgeving met zonsondergang. Wat een landschap. Onderweg besluit de Ascona wederom dat ze er klaar mee is, de carburateur blijkt vuil te zijn, en na een beetje sleutelen kunnen we weer verder. We komen in de schemer het park uit en zijn een (chauffeurs)ervaring voor het leven rijker!
Na een steenkoude nacht in Monument Valley worden we tussen de rotspartijen wakker. De Opel is consequent. Kou? Dan start ik niet. Wat het precieze probleem is, weten we niet, maar ze loopt weer, dus we gaan! Op naar de Grand Canyon! Dit enorme gebied is zo groots, dat we ons er niet aan wagen om het te beschrijven. Bekijk de foto’s!
’s Avonds koken we voor het eerst op de Skottelbraai ons eigen potje en dat smaakt voortreffelijk. Het is een heldere avond en dus wederom sterveskoud (maar dan echt!) en ’s morgen rollen we versteend onze tent uit. Op naar een warme douche en door naar de Heliport waar we een helikoptervlucht over de Grand Canyon gaan maken. A dream come true! Het is AWESOME, AMAZING en meer van dat soort Amerikaanse superlatieven! Van boven zie je pas hoe enorm en groots de canyon is. Wat een ervaring!
En net als je denkt dat het niet grootser, gekker en Amerikaanser kan, rijden we Las Vegas in. De beste omschrijving? Disneyworld voor volwassen. Alle Amerikaanse gekheid op een stokje, of op de Strip in dit geval. We verblijven in het Luxor, de beroemde piramide is de grootste hotellobby ter wereld. Dat ondervinden we als we 20 minuten en 3 km verder zijn voordat we met de groep de incheckbalie gevonden hebben. We ontmoeten onze Canadese vrienden Gary en Kelly in ons hotel, het Luxor en Gary heeft een treffende omschrijving: ‘In Vegas is everything allowed! Everything, except sex on the streets!’ Nou, dat biedt perspectief! We hebben een geweldige avond, waarbij we onze ogen uitkijken. De hotels zijn dorpen op zich en uiteraard wordt er een bezoek gebracht aan het spectaculaire reuzenrad en de achtbaan! En in Vegas moet je gokken, of je nu 21 bent of niet… dus er wordt ingezet op 7 rood, maar helaas… Het mag de pret niet drukken, we hebben een briljante avond!
Amerika is groots in superlatieven. Prachtige ervaringen, bijzondere landschappen, gave steden, vriendelijke mensen… And this is only just the beginning!
Week 3 Death Valley USA – Vicente Guerrero Mexico
Van Amerika naar Mexico… van het kastje naar de muur!
We zijn 3 weken onderweg, aan de ene kant lijkt het gisteren dat we op Schiphol stonden en anderzijds hebben we al voor dik twee maanden reiservaringen opgedaan.
Vanuit de gekte van Las Vegas vertrokken naar één van de meest hete en desolate plekken op aarde; Death Valley. In Furnace Creek, de plek waar wij sliepen, werd op 3 juli 2013 de hoogste temperatuur ooit op aarde gemeten, 58,3 °C. De rit door Death Valley was prachtig! Woestijn, zoutvlakten, rotsformaties, canyons, zandduinen, het was er allemaal! Het was de eerste overnachting in ons tentje waarbij we ’s morgens niet versteend onze slaapzak uitkropen. We love the sun!
De route ging verder via Furnace Creek naar Turlock, de tussenstop op weg naar San Francisco. Een omweg van zo’n 1000 kilometer, maar het was deze uren sturen meer dan waard! Californië is prachtig en San Francisco is een fantastische stad! Gelegen aan de kust met een prachtige skyline. De iconische Golden Gate bridge zorgde voor geweldige fotomomenten waarbij Bo’s selfies natuurlijk niet ontbraken! Via Lombard Street, de steilste straat ter wereld, reden we omhoog voor een foto met de hele Oranje Trophy. Het was zelfs lopend nog een uitdaging, maar de Opel weerde zich kranig!
We tourden met Mark en Wim op een fietsje door San Francisco. De fietsverhuurder had de lachers op zijn hand toen hij ons wilde uitleggen hóe we moesten fietsen.‘Euhh, sorry sir, but we’re DUTCH!’ We tourden langs het strand, uitzicht op Alcatraz, naar de voet van de Golden Gate Bridge en via de fantastische oude huizen en de steile straten (niet tegenop te fietsen dus lopen), terug naar de pier waar de cruiseboten en de zeeleeuwen lagen te luieren.Aan het einde van de dag rijden we door de dichte mist over het begin van de Pacific Highway naar Pescadero waar een prachtige campsite op ons wacht.
Via de Pacific Highway touren we 700 km door naar Los Angeles. Geweldige uitzichten, wat een kustlijn! We zijn om 7.00 uur vertrokken en in het bekende Big Sur genieten we van een gezonde (!) lunch, het is tóch mogelijk in Amerika. De voorsteden van LA vormen 100 km voor de stad al een drukte van belang op de snelweg, 7 baans wegen zijn geen uitzondering. We hebben een rustdag in LA en na San Francisco is deze stad echt een drukte van jewelste! Na een bezoek aan het stadion van LA Galaxy rijden we naar Hollywood voor de walk of fame en daarna door naar Venice Beach! Een middag en avond ouderwets doorzakken, als je vroeg begint ben je vroeg klaar ;-)Bo belandt ’s avonds met een snoekduik overdwars in de taxi en de volgende dag met een kater in de Ascona… Gevalletje wie zich brandt…
Op onze laatste dag in The States rijden we via Newport Beach naar San Diego. Newport Beach is fantastisch, een enorm lang zandstrand, geweldige huizen direct aan de kust en de perfecte plek voor een lunch en een uurtje zonnen en voetballen. Dan is het nog 1,5 uur naar San Diego waar we te gast zijn bij Nederlander Mark en zijn Amerikaanse vrouw Jan (“Jen”). Gelegen in de heuvels hebben ze een fantastisch uitzicht en we bouwen met z’n allen een mooie Oranje Camping in de voortuin aan de doodlopende straat. We genieten van Amerikaanse gastvrijheid en Hollandse gezelligheid, een topcombinatie want: jacuzzi, bier en een bbq!
Dan is het tijd om Amerika gedag te zeggen en bij Tijuana de grens naar Mexico over te steken. We zijn voorbereid op het ergste, dan kan het alleen maar meevallen! Met de hele karavaan passeren we de grenspost zonder al te veel problemen. De douaniers kijken een beetje hier en daar, vragen een keer een kofferbak te openen en that’s it. OK… Als dat alles was! Maar dan… We hebben geen stempel voor ons paspoort, geen bewijs van invoering of lokale verzekering voor de auto, dus we kunnen Mexico wel inscheuren, maar dan komen we er waarschijnlijk nooit meer uit, en zo lekker zijn die taco’s nou ook weer niet!Dus, op naar het welbekende kastje en de muur. De uitgebreide versie besparen we jullie, dit is de korte versie: Met paspoort en formuliertje naar hokje 1 voor een krabbel, dan in de rij in het naastgelegen kantoor 2 met paspoort en autopapieren, nieuw formulier erbij, kopietjes maken in het volgende kantoortje 3, dan terug in de rij in het vorige kantoortje, betalen en naar kantoortje nummer 4 voor de verzekering. Dit alles duurt voor de hele karavaan zo’n 4 uur. Meevallertje toch?
We krijgen op het schiereiland van Mexico meteen de vuurdoop want het is dikke chaos in het verkeer. Links en rechts inhalen, kuilen ontwijken, invoegstroken van slechts 4 meter, overstekende honden, koeien, kinderen enz. We rijden over de kustweg en daarna door flinke bergpassen naar de camping, die aan het eind van de zandweg ligt en dus in de schemer niet te vinden is. Zoekt en gij zult vinden! Voor maar liefst 6 hele euro’s per persoon eten we de eerste échte fajita’s en drinken we onze eerste Corona’s. Dat er nog maar vele mogen volgen!
Mexicoooooo…. Het land van al mijn droooohoooomeeeeeen!
Na onze eerste nacht in Mexico zijn er inmiddels alweer 7 gepasseerd en dat bevalt prima! De tijd gaat muy rapido, het is ongelofelijk dat we al 4 weken weg zijn!
Het is even zoeken naar wat woorden die Mexico het beste omschrijven; prachtige landschappen, goedkoop, geweldige stranden, maar ook veel vieze bende, chaotisch verkeer, en op elke hoek Nelissen, oftewel: straatverkopers.
De eerste ochtend in Mexico was een soort uitslaapochtend voor ons, totdat een vroege vogel op 1 meter van de tent om 7.00 uur zijn motor start. Leuk geprobeerd! De heren voetbalfans benutten het wifi om PSV-Feyenoord te volgen via het internet, want als je in Mexico bent, moet je natuurlijk wel het Nederlandse voetbal volgen! De Nederlandse Eredivisie is goed vertegenwoordigd binnen de Oranje Trophy en zorgt bij de mannen voor flink wat rivaliteit tussen Feyenoord, 020, PSV, NAC en Heerenveen!
We maken flink wat kilometers. Is 450 km in Amerika een ochtendje rijden, dat kost ons hier een dag. Het schiereiland van Mexico, Baja California, is vooral arm en absoluut een andere wereld. Kleine stadjes met slechts één hoofdstraat, duizend drempels om het verkeer af te remmen, eens zoveel stopborden en, al dan niet handgeschreven. Het kan hier allemaal! De stadjes worden afgewisseld met stukken met enkele luxe hotels en dan weer enorme dorre vlaktes, velden met cactussen en groene bergen waar de haarspeldbochten doorheen slingeren. Het is hard werken voor de Ascona, maar ze weert zich kranig!
De Baja California, het schiereiland, ligt ingeklemd tussen de Pacific Ocean aan de westkant en de Golf van Californië aan de oostkant. We vertrekken maandag bij zonsopgang om de 300 km naar Bahia Concepcion af te leggen.We steken het schiereiland vanaf de westkant dwars over om een nacht aan de oostkust op het strand door te brengen! Te gek! Maar in Mexico gaat natuurlijk niks voor niks! We belanden in een file in de bergen, de zon brandt en we tuffen achter een wegwerkauto die met 7 km/u de berg opkruipt. Na 40 minuten gissen wat het doel is van de twee mannetjes met vlaggen op die auto, begint de temperatuur van de Ascona flink te stijgen. Gevolg: de kachel aan om de motor z’n warmte kwijt te laten kunnen. 35 graden, geen wind, en twee geroosterde Van der Voortjes in een Opel. Als twee Mexicanen de stoute schoenen aantrekken en de auto passeren wordt de vlaggenzwaaier pislink. Jammer voor hem, want Bo’s geduld is op (het heeft nog lang geduurd!) dus ook wij er langs met een groep oranje bolides. Ik gok dat de Mexicaan voor de rest van zijn leven een hekel heeft aan oranje auto’s!
De eindbestemming van die dag is meer dan fantastisch! Een baai met een zandstrand van 2 km, de auto’s én onze tentjes op 5 meter van de zee, koude biertjes en heel veel gezelligheid! Dit is het goede leven!
Als we goed en wel slapen die nacht, krijgt Bo het op z’n heupen. Rechtop in bed, “Ik hoor iemand lopen, waar is de zaklamp?!?!” Bo op oorlogspad en ik met hartslag 300 in de tent, prettig geregeld. Met een lamp loopt hij tussen de auto’s, motoren en tenten door, op jacht naar de ongenode gast die niet te vinden is. De rest van de nacht zijn we allebei 20 keer wakker van elk geluidje en de snurkende Mexicaanse buurman, maar het strand was prachtig! ;-)
We zullen donderdag de ferry vanuit La Paz nemen, maar hebben eerst nog 2 dagen in Los Barriles in het zuiden van Baja California. De camping met zwembad en hotel ligt aan het strand en het stikt er van de Amerikanen die hier van het goede leven genieten. Na de lange dag rijden waarbij we meerdere militaire controles passeren en tol of ‘ontsmettingsfee’ moeten betalen, rijden we via de bergen het laatste stuk naar de kust. Wat een uitzichten, dit is waar reizen over gaat! De beste plekken op aarde verkennen! Het leger is flink vertegenwoordigd overal. Flink machtsvertoon. In vol ornaat, compleet met automatische wapens, staan ze het verkeer te ondervragen. Vol ongeloof horen ze ons verhaal aan en Bo’s Spaans wordt ontcijferd. “Yo viagge en coche a Brazil por la Coup del Mundo.”
Na flink chillen, een beetje ballen in het zwembad, een BBQ met de hele groep en ok, de was is ook gedaan, reizen we terug naar La Paz voor de ferry overtocht naar Mazatlan. Zoals de meesten weten werk ik voor ferry maatschappij Stena Line en ik was dan ook erg benieuwd hoe dit eraan toe zou gaan. Kort gezegd; weinig controles en als ze er wel zijn, zijn ze bijzonder omslachtig. Bo reed de Ascona aan boord en de medepassagier moet per shuttlebus en daarna lopend aan boord via de laadklep, terwijl de vracht vol gas aan boord wordt gereden. Probeer dat maar eens in Nederland!
Tot ieders verbazing staan er Nederlandse en Duitse teksten op de stalen deuren aan boord en het blijkt dat toeval niet bestaat als ik in de badkamer (jaja!) in de hut een Stena Line sticker ontdek! Het blijkt een oude Stena Transporter te zijn, voormalig vrachtschip op Hoek van Holland-Harwich.
De overtocht duurt van 17.00 tot 10.00 de volgende morgen en we vermaken ons met 45 man op 40 vierkante meter met hartenjagen, overjarig Mexicaans eten (tussen diner en ontbijt geen verschil), pokeren en flink uitslapen (de bruine bonenpap, gehakt en rijst hebben we als ontbijt geskipt).
Het vasteland van Mexico is een wereld van verschil met het chaotische schiereiland. Het verkeer is nog steeds druk en asociaal, maar er lijken iets meer regels te zijn. Opvallend is dat werkelijk óveral afval langs de kant van de weg ligt en de Mexicanen gemiddeld genomen weinig ambitie lijken te hebben. Bij kruispunten en tolposten verkopen 15 straatverkopers op 100 meter dezelfde gedroogde garnalen of 20 km verderop aardbeien. Het verhaal van vraag en aanbod is hier nog niet bekend, zo lijkt het.
Ondertussen touren we volgas verder naar Tepic. Het is Goede Vrijdag en als we met 4 taxi’s de stad intouren blijkt dat 90% van de restaurants dicht is. Goeie timing! Na diverse omzwervingen belanden we uiteindelijk in het beste restaurant van de stad wat helemaal leeg is, op 15 man personeel na, die meteen gaan rennen en vliegen. Voor welgeteld €15 hebben we een heerlijk diner.
De route naar Queretero voert ons langs Tequila, waar de welbekende katerveroorzaker vandaan komt. Het is een klein koloniaal stadje waar diverse tequila distilleerders huizen. Tequila mag alleen tequila heten als het in deze regio geproduceerd is. Ik besluit de toerist uit te hangen en samen met wat anderen een tour te doen bij Mundo Cuervo. De fabriek is gevestigd in een prachtig pand en de troep die wij in Nederland als tequila drinken blijkt niet van 100% agave te zijn en daarbij drinkt een Mexicaan dit alleen maar als mix. Vandaar de koppijn! De langer gerijpte donkerdere variant is veel zachter en neigt bijna naar cognac!
’s Avonds drinken we er bij het eten nog één om het af te leren en is de oude koloniale binnenstad van Queretero vol met vakantievierende mensen. Het is Semana Santa, de Paasweek en voor de gelovige Mexicanen de belangrijkste vakantie, samen met Kerst. Dat blijkt in de stad ook wel; bandjes, kraampjes en MUCHO traffico! Mexico is een bijzonder land!
Team WBE is goed op weg! Het blijkt wel; dit is roadtrippen voor gevorderden! Tot volgende week!
Week 4 MEX Guerrero Negro - Queretaro
Kilometers vreten… en taco’s!
We ontwaken eerste Paasdag voor dag en dauw voor een nieuwe dag vol avontuur en nieuwe ervaringen als nieuwbakken BN’ers. Er reizen een Nederlandse Mexico-correspondent en cameraman mee om verslag te doen van onze monsterrit. Tijdens de 480 km lange rit bezoeken we de tempels van Teotuhacan, waar Bo voor de camera een balletje hooghoudt en onze oranje bal door een onverschrokken beveiliger in beslag genomen wordt.
We maken flink wat kilometers deze week en onderweg bestaat het menu uit taco’s, tortilla’s, enchilladas, bruine bonen en euhh bruine bonen. Helaas voor Bo geen appelmoes op het menu! We touren 620 km naar de laatste stop in Mexico, Palenque, gelegen in de jungle in het Zuid-Oosten van Mexico. Van deze oude Mayastad is zo’n 2,5 km2 blootgelegd, naar alle waarschijnlijkheid slechts 10% van alle bouwwerken hier. We genieten van een rustdag in de jungle waar de luchtvochtigheid net zo hoog is als de palmbomen. Omdat een eigengekookt potje altijd beter smaakt dan in een restaurant eten we voor de verandering huisgemaakte taco’s bij kaarslicht, terwijl het oorverdovende geluid van de krekels voor de sfeer zorgt. Helaas waren anderen minder fortuinlijk en blijkt de versnellingsbak van onze Friese vrienden te zijn overleden, dat zal een hele onderneming worden.
De volgende ochtend blijkt een wekker overbodig als de brulapen voor de grootst mogelijke herrie zorgen. Voor de onwetenden (We noemen geen namen Jessica!) onder ons rees nog de vraag of het soms tijgers waren… Gelukkig waren de oordopjes binnen handbereik! ’s Middags komen de herrieschoppers toch een kijkje nemen bij de Ascona die een paar maanden terug nog in Monster op het dak van het kantoor van Van Nierop stond. Het zorgt voor fantastische foto’s!
Na een dag toeven aan het zwembad zijn we good to go om Guatemala in te gaan. We bereiden ons voor op het ergste maar de grensovergang blijkt mee te vallen! Aan de kant van Guatemala wacht gids Rob ons op! Een rasechte Westlander die ‘een lekker bekkie Spaans’ spreekt en ons door Midden Amerika zal begeleiden.
We reizen door naar Tikal, een schitterende rit door het noorden van Guatemala waar de mensen ontzettend vriendelijk en vrolijk zijn. We touren zwaaiend door de dorpjes en als we bij een lokaal bakkertje staan word ik met grote ogen aangestaard door het kleine meisje bij de toonbank, die vol verbazing over m’n arm wrijft en naar m’n blonde haar kijkt. Toch bijzonder, zo’n blanke!
De zon zakt snel en we zijn 10 km voor de eindbestemming als de Opel ermee stopt. We krijgen een ‘sleeppie’ van Mark en Wim en arriveren veilig bij de lodge in de jungle. Ook in Tikal is een oude Maya stad te bezichtigen en enkele vroege vogels, waaronder Bo (Ja, écht, vrijwillig!) besluiten om 3.30 u op te staan, een gids om te kopen en de zonsopgang om 5.00 u te bekijken vanaf de hoogste tempel. Juist als je bedenkt dat je die dag lekker uitslaapt, moet je natuurlijk om 3.45 plassen, en dus ook ik m’n bed uit en springend tussen de kikkers en andere beesten in het donker naar de tempels. Het bleek letterlijk een ‘gemiste’ kans want de zon wordt omgeven door een dik pak mist boven de jungle en dus geen (Az)steek te zien. Dat uitzicht wordt later ruimschoots goedgemaakt, het blijft bijzonder dat zulke oude bouwwerken zo goed geconserveerd zijn door de aardbodem waaronder ze jaren lagen.
Het voordeel van vroeg opstaan is dat je om 8.00 u aan het ontbijt zit en om 9.30 u aan het zwembad of terug in bed ligt (Aan de lezer thuis om te raden wie waar lag!).
’s Middags wordt de Opel gerepareerd door superheld Tijmen en medereiziger Jan Wouda (oudste deelnemer, op een motor, wat een held!), het blijkt een kapotte condensator te zijn, waarvan we gelukkig een extra exemplaar mee hebben.
Vrijdag waren we te gast bij het project Journey2Sustainability, een project van Palki en Nethwork, een samenwerkingsverband tussen 17 Nederlandse horticulture bedrijven waaronder Priva en van der Knaap. Westlanders Ed Smit (Maasdijk) en tevens onze gelegenheidsgids Rob de Bruijn (’s Gravenzande), beiden woonachtig in Costa Rica, zetten zich in om de Midden Amerikaanse tuinbouw een boost te geven door middel van duurzaam ondernemen waarbij milieu en samenleving zo min mogelijk belast worden. Een prachtig project waar we ontzettend gastvrij ontvangen werden en de Guatemalteekse salsa al gauw vervangen werd door Hazes en andere polderpop.
In het kader van sociaal verantwoord ondernemen is op het terrein ook een voetbalveld aangelegd. Het vers ingezaaide gras in combinatie met de 35 graden waren voor Bo de perfecte gelegenheid om zijn klamboe aan het doel te knopen en de nacht door te brengen onder de lat. Of zijn keeperskunsten er ook op vooruitgegaan zijn, is te betwijfelen!
Zaterdag vertrokken we na een uitgebreide en interessante rondleiding bij Palki naar Antigua, één van de oudste steden van Centraal Amerika. Onderweg treffen we bijzondere transporten aan en blijven we ons verbazen over de tegenstellingen. Guatemala is op veel plekken erg arm. Toch maakt men dankbaar gebruik van het klimaat en de mensen houden koeien, paarden, schapen, geiten en vooral veel varkens bij huis en er wordt meer verbouwd op het land dan in Mexico. En zag je in Mexico nog 25 stalletjes met ananassen op 2 kilometer, hier begrijpt men het concept van vraag en aanbod iets beter. In Guatemala-stad is het daarentegen weer één grote chaos en slaan je longen zwart uit van de uitlaatgassen en oude diesels.
In Antigua zijn wij de koning te rijk. Omdat het kamperen zo’n ontzettend zware kluif is, was er voor die avond een overnachting georganiseerd in het beste hotel van het continent, Casa Santa Domingo. Een voormalig klooster en niet voor niets nu een hotel met museum. Een ervaring op zich en absoluut een aanrader voor iedereen die ooit nog in Guatemala komt. In het hotel troffen we ook Peter, Jacqueline en de kids van WBE, onze hoofdsponsor. Ontzettend gaaf om samen met hen en hun kinderen in Guatemala te zijn en te proosten op de Oranje Trophy!
WBE is in Nederland actief in de export van bloemen naar Europa en betrekt tevens siergroen vanuit Guatemala, Nicaragua en Costa Rica. De Guatemalteekse collega’s waren ook present en bijzonder goed gezelschap! Onder het genot van wat Heineken en stroopwafels werden de avonturen besproken om vervolgens met elkaar aan tafel te gaan in de oude kolonniale binnenstad van Antigua.
De taco’s zijn op, de kilometers nog niet!
Het leven is goed! Proost!
Week 5 MEX Fortin de las Flores - GTA Antigua
De Oranje Trophy op topsnelheid!
Terwijl heel Nederland aan het bijkomen is van de eerste nationale verjaardag van W.A. van Buren, moet onze Koningsdag nog beginnen! Na een fotomoment in het prachtige historische centrum van Antigua, rijden we onder politiebegeleiding in colonne naar Guatemala-City.
We zijn uitgenodigd door het Nederlandse consulaat om met tientallen andere Nederlanders het glas te heffen, en als je met de Oranje Trophy gaat feestvieren, dan weet je dat het niet bij één glas heffen blijft! Het was carnaval, Koningsdag en 5 mei in één! De Heineken vloeide rijkelijk en het Wilhelmus werd met het nodige gevoel voor vaderlandsliefde ten gehore gebracht!
Het voordeel van vroeg beginnen, is dat je vroeg klaar bent, en dus rolden we om 22.30 uur via het zwembad van het hotel aan de overkant van de straat ons kingsize bed in. Het leven is zo zwaar nog niet!
Een paar zware dagen voor de boeg. In 5 dagen 4 grensovergangen in Midden-Amerika passeren, dat doe je alleen als je een steekje los hebt. Dat klopt! Het tempo ligt hoog, we leggen zo’n 350 km per dag af. En hoewel dat in de USA slechts een ochtendje sturen is, kost dat hier met een gemiddelde snelheid van 50 km/u gewoon een dag.
We passeren binnen 2 uur de grensovergang van Guatemala naar El Salvador. Keurig de instructies in het roadbook gevolgd, maar bij aankomst bij de grensovergang staat er slechts één andere oranje auto. Navraag leert dat we gisteren ergens een briefing gemist hebben en de rest van de oranje helden bij de zuidelijke grensovergang staat. Het blijkt dat het geluk met de dommen is, want wij passeren zonder moeite de grens, maar de zuidelijke grensovergang is een heus drama, waardoor ze pas om 19.00 uur wegrijden bij de grens en moeten overnachten op een andere locatie.
In de tussentijd rijden wij via de kustroute door het prachtige El Salvador, waar het vooral heel groen is en de wegen perfect! Zo arriveren we net tegen zonsondergang op Rancho Gerardo aan de Salvadoriaanse Costa del Sol.
Dinsdag staat de grensovergang naar Honduras op het programma, naar zeggen het gevaarlijkste land op de route. De rest van de groep is extra vroeg vertrokken en dus zijn we vrij snel weer compleet. Ze zijn hier duidelijk weinig gewend, want we breken het record qua aantal voertuigen wat in één keer de grens oversteekt. Waarschijnlijk hebben we in de eerste 10.000 km op onze route al menig grensbeambte tot waanzin gedreven.
Voor de lunch stoppen we in San Jeronimo, een kustplaatsje aan de Pacific waar vol bewondering én verbazing gekeken wordt naar onze Ascona en de Frontera van Dennis en Fleur. Vanwege de veiligheid in Honduras wordt de slaaplocatie veranderd en overnachten we in Choluteca bij Lorena en Emma, vrienden van onze gids Rob, die in een beveiligde ‘conjunto’ (Compound: beveiligde woonwijk) wonen waar we ons tentenkamp opslaan op de straat en we continu beveiligd worden door twee militairen met enorme shotguns. Een bizarre gewaarwording. Honduras is vooral héél heet met een hele hoge luchtvochtigheid, en in het tentje is het niet te houden zo heet. Bo heeft z’n klamboe aan een auto gebonden en ligt in de open lucht en in de tent is mijn laken binnen een uur drijfnat. Voor net dat beetje extra sfeer gaat het ook nog keihard onweren, ideaal!
Na een slapeloze nacht rijden we woensdag om 6.00 uur richting de grens met Nicaragua. Het blijft een hele onderneming, paspoort uitstempelen, auto uitvoeren, door naar het volgende kantoortje, auto desinfecteren, paspoort instempelen, en -ze bewaren het leukst altijd voor het laatst - de auto invoeren.
Na alle hitte, lange dagen, soms ondefinieerbaar eten, vette pizza en verse vis die misschien toch niet zo vers was, heeft de halve Oranje Trophy last van maag- en darmellende. Het hoort erbij zullen we maar zeggen!!
Op weg naar Granada passeren we Managua waar we uitgenodigd zijn door Hans, de Nederlandse manager van het Intercontinental Hotel voor een lunch. De camera’s draaien weer en ’s avonds zijn we onderdeel van het Nicaraguaanse nieuws.
In Granada overnachten we in Hotel Con Corazon, een super sfeervol hotel waar we vol enthousiasme ontvangen worden. Het hotel is eigendom van een stichting, de behaalde winsten worden geïnvesteerd in educatie. Een supergoed concept.
We slapen de klok rond in de hoop dat de buiken wat rustiger worden, wandelen door het charmante Granada en doen verder precies waar een rustdag voor bedoeld is…NIKS!
Vrijdag rinkelt om 4.15 de wekker om koers te zetten naar Costa Rica. Vooraf worden we gewaarschuwd, dit kan een lastige grensovergang worden! Niets is minder waar…Met 2 uur staan we aan de andere kant, een meevaller. De Ascona lijkt echt minder haast te hebben om in Dominical te komen, want 30 km na de grensovergang begint ze te hakkelen en te sputteren. We besluiten terug te rijden naar de grens waar het technisch team nog is. Met horten en stoten en uiteindelijk het slepen door Team Europroducts komen we terug. Na 2 uur wachten en sleutelen blijkt opnieuw de carburateur het knelpunt te zijn, maar ze loopt weer!
Het is een lange dag rijden naar Dominical en wegwerkzaamheden en vrachtverkeer gooien de tijdsplanning in de war. De zon gaat langzaam onder en we moeten nog zo’n 1,5 uur rijden naar de eindbestemming. De wegen in Costa Rica zijn goed maar onverlicht en bochtig. Eén koe of dronken tor op de weg en je bent in Jantjes last. Met de weinige verlichting die de Opel heeft, besluiten we te stoppen in het surfdorp Jacó, waar we samen een hostel zoeken waar de auto veilig achter slot en grendel kan. We lopen binnen bij Little Buddha waar de eigenaresse meldt eigenlijk geen kamers meer te hebben. Maar als ze hoort dat we Nederlanders zijn én we met een pak stroopwafels aan komen zetten, wordt het een andere zaak. We hebben een superleuke avond!
Zaterdag is een rustdag en dus kunnen we uitslapen en op het gemak de laatste 1,5 uur naar Dominical rijden. De weg voert ons door bergen, jungle, langs ontelbare palmbomen en schitterende kustlijn. Costa Rica is prachtig! Bij de lodge genieten we van het zwembad en ’s middags wordt op het strand een potje gevoetbald tegen het Costa Ricaanse voetbalteam wat voor de gelegenheid is opgetrommeld. Het Wilhelmus klinkt, het oranje trophy legioen is bloedfanatiek, het mocht alleen niet baten!
We zeiden het al eerder; Dit is roadtrippen voor gevorderden, maar dan op Formule 1 snelheid! Soms is het jammer dat we door de snelheid niet veel van een land kunnen zien, maar de ervaringen zijn fantastisch en wie weet keren we ooit nog terug!